We zijn de hele dag binnen gebleven en ik ben gaar, geen zin om te koken. Çalis heeft een bruisend centrum, hebben we op ons Dolmusavontuur geleerd, dus we struinen de beachboulevard af langs ‘hey lovely ladies, come in please’, ‘look at our prizes’, ‘next time maybe?’, ‘Why not?’. Alle eettenten zijn leeg, het is kwart over zeven en het lijkt wel te vroeg voor zowel de toeristen als de Turken zelf. We hebben honger als echte Nederlanders, dus we zullen eten. Alle restaurants hebben voornamelijk niet-Turks eten. En zijn dus leeg. Het trekt allemaal niet aan. Tot we het eind van de boulevard bereiken, een kleine kantineachtig restaurantje heeft zowaar twee tafeltjes vol met toeristen en niemand bij de deur staan die je eerst uit de weg moet slaan. De lamskoteletjes zijn heerlijk.