Onze Manita ‘de hostess’, met wel drie badges waarop staat ‘follow the leader’, heeft het nog zo helder mogelijk uitgelegd: De Dolmusbusjes rijden op de heenweg naar Fethiye centrum een andere route dan terug. We moeten de eerste keer dus naar het buscentrum in het centrum gaan en daar op de terugweg ook weer instappen, dan kunnen we zien hoe het busje rijdt en de volgende keer uitstappen en opstappen waar we willen. Omdat we brave meisjes zijn, doen we precies wat ze tegen ons gezegd heeft.
Dus hoe kan het dan dat we eindigen in een verlaten buscentrum bij een verlaten kiezelstrand dat we niet kennen, zonder onderweg ook maar iets herkenbaars te zien?
“Ehm.”
“Ja.”
Onze terugreis te voet naar de bewoonde wereld gaat gepaard met veel zweet en af en toe een giechel. Wat vragen en hulp helpen ons nog verder de onbewoonde wereld in. We worden door het tweede Dolmusbusje afgezet bij een goudfabriek met dezelfde naam als ons appartement.
Het zweten neemt toe als we per voet naar het volgende stukje bewoonde wereld proberen te komen, maar het giechelen is afgelopen. Tot we bij een grote weg uitkomen. Ik herken de minaret aan onze linkerzijde en, als we in Dolmusbusje drie zitten, Inge de rollen gaas aan de rechterzijde die ze had willen fotograferen.