“I just want someone to hear what I have to say. And maybe if I talk long enough, it’ll make sense.”
Fahrenheit 451, Ray Bradbury
The little cafe across the street (one of the only ones on our block that’s not a chain) has died, after 20 years in business. Their loyal customers came all summer and fall, but it wasn’t enough to help them make it through this wretched pandemic. I feel so sad for them
I have a sweet kitty who loves me very much
in the middle of the night she brings me my hair ties
and five bottle caps
Als de zon schijnt
komt de wereld weer binnen:
het schreeuwende kind in de tuin
de flirtende studenten op straat
de radio van de schilders op de kerk.
Ik was jarig begin maart en om mezelf te trakteren ben ik een weekendje naar Engeland gegaan, naar Leicester om precies te zijn, om een toneelvoorstelling te zien. Niet iets wat ik vaak doe, weekendjes weg, toneelvoorstellingen zien, overnachten in een hotel, uiteten in mijn eentje. Ik was in mijn eentje, heb zelfs niet overwogen om iemand mee te nemen. Ik wilde de hele hotelkamer voor mezelf en de hele treinreis van London naar Leicester kunnen lezen. Het was heerlijk.
Het toneelstuk was ook heerlijk. Ik had het van te voren gelezen. Ik vind toneelstukken lezen soms leuker dan ze zien en Joe Orton’s stuk is hilarisch. Het raast in een enorm tempo van het ene zelfgecreëerde probleem naar het andere en overal wordt tegenaan getrapt. Je moet echt werken om bij te blijven.
hij bindt graag de paarden vast
zodat we weten waar ze zijn
dan gaat hij aan de oever staan en zegt
ga maar, ik houd je in de gaten
She was walking in platform heels, knees bent, loping in slow motion like a cartoon figure.
ik hoop dat ze nog gaat, de oude vrouw
als een kleine stoomtrein gestaag de berg op
De grijze dag zit vast.
Het is een kort moment
van rijden door de stad
de stad slijt me langzaam
mensen vloeien als water
het zijn de haren die wapperen in de wind
het is de wind die waait door de dag
het is de dag die door mijn vingers sijpelt