een beetje Naomi
Maya Agmon Ben David, ik draag jouw jurk, het is Kerst en een bedoeïenjurk, zwart met opgenaaide spiegeltjes en zilverdraad, is het meest geschikte wat ik kan vinden. Bovendien kan ik veel verbergen tussen de plooien, maskeren met het gezwier van de rok en deflecteren met de spiegeltjes op mijn borst. Eindelijk heb ik er … Read more
Dit is mijn derde dag binnen. Ik ben wel buiten geweest voor boodschappen (de spruitjes kosten deze week slechts € 0,50), maar verder werk ik, alleen, achter mijn computer. Ik spreek niemand. Een vriendin e-mailt mij, ik antwoord, meestal vertel ik iets interessants uit de afgelopen dagen, maar nu heb ik niets. Ik staar naar … Read more
In de 2e handsboekwinkel stuit ik eerst op een biografie van Willy Alberti uit circa ’62 en vervolgens op een stapel kranten van rond WOII. Ik kan ze niet weerstaan en kniel naast de stoel waarop ze liggen. Eén voor één bekijk ik ze. ‘Studeert u geschiedenis?’ vraagt de oude man met wilde witte haren … Read more
Terwijl ik aan de telefoon ben en mijn aandacht er dus maar half bij is, schuif ik de rommel uit de onderste plank van het kastje opzij. De katten zitten er al zo lang voor, als er wat achter zit, kunnen ze er nu bij. Ik wil weer weglopen en de katten lekker laten jagen … Read more
Hij heeft net een gat gegraven. De tegels liggen er los naast. Een vrouw met volle boodschappentassen manoeuvreert om het gat naar de deur van de banketbakker. Zijn telefoon gaat en hij neemt op. ‘Ik kan nu niet zo lang praten, ik heb even wat te doen.’ Hij zet zijn schop met een krachtige beweging … Read more
Achter klinken de merels. Ik zit in mijn luie stoel in de zon en kijk uit over de binnentuin. Mijn vorige woning was in een stillere straat met meer bomen en meer vogels. Als het weer zomer werd en ik er nog niet aan gewend was, maakten de merels me ’s ochtends vroeg wakker. Merels … Read more
Ik denk aan mensen als straatlantaarnsEenzaamOp de rand van de stoepIn gedachten verstild, versteendIn zichzelf gekeerd
Moge vrede heersen op aarde staat op de paal. Het is een landje met een schip om in te klimmen. Er is een kinderboerderij, er zijn schommels en vooral zijn er veel rennende, lachende, kletsende en voetballende kinderen en ouders. Ik fiets langs in de zon. Een duif stort zich neer, vleugels uit en redt … Read more
Ik woon tegenover een tramhalte waar ik laatst vanuit het raam naar zat te kijken. Een tram stopt, deuren openen. Een vrouw probeert gehaast haar kaart tegen de kaartleesmachine te houden. Je moet uitchecken als je uitstapt. De kaart valt bijna, maar het lukt allemaal precies. Ze stapt de treedjes af, trekt haar rugzak recht … Read more
