een beetje Naomi
omdat het einde nabij isen ik straks alleen achter blijfwil ik vandaag graag zeggendat ik het meest van jou heb gehouden alleen jij hebt mij verder gebrachtmeer warmte gegevenmij harder laten lachenen dieper laten komen en alleen jou ga ik missen ja, jij
Soms is poezietwee vieze zwarte sokjesop een hoopje handdoekin de vensterbank
de stad slijt me langzaammensen vloeien als waterom en over menemen stukjes mij meetot op een dag het laatstecruciale stukje vergeven isen ik ongrijpbaar blijfzweven door stratenom en over mensenslijt ik langzaam de stad
Ik loop het Lucas Andreas uit en zie een vader zijn jonge kindje op de grond zetten. Ze is nog geen twee. ‘Ga maar rennen,’ zegt hij. ‘Wil je rennen?’ Het meisje rent waggelend over de lange opgang richting entree. ‘Ja,’ roept ze blij, ‘ja, ziekenhuis.’ Ze kijkt lachend naar haar vader.
je hebt goede tietenzegt hijgoed vooruithij houdt keurig afstanddeze meneer die ik op straat tegenkomhij glimlacht naar me dankuwel meneer laat ze niet gaanzegt hij nog ik glimlach en loop door
rigth now I enjoy having her next to me so we can smile at each otherbut I hope to find her a place of her own Tasha Robbins (there is a better picture of this painting there too)
