Inge & Naomi en het avontuur in het leer- en goudcentrum

We hebben een ‘kennismakingsdag’ op maandag, waarbij we door Fethiye worden gereden als de decadente toeristen die we zijn, en wat hoogtepunten van Turkse cultuur voorgeschoteld krijgen: een Turkish Delight bakkertje, een leerwinkel, een goudatelier en een winkel met nep-merkkleding. De lunch was lekker.

Een meisje dat samen met ons is aangekomen heeft zo’n heimwee dat ze probeert koste wat kost vandaag nog terug te gaan naar Nederland; zolang ze er tenminste zelf niets voor hoeft te doen. -Even voor de duidelijkheid: dit is GEEN georganiseerde reis- de hostess ter plaatse van de reisorganisatie zit de hele dag aan de telefoon met vliegtuigmaatschappijen, het plaatselijke kantoor, het hoofdkantoor in Nederland en zelfs het boze (Turkse) vriendje dat nog in Nederland zit.

Tussen interessante en hoogoplopende gesprekken in het Engels, Turks en Nederlands loodst ze ons de bus uit, voor een ‘iedereen die een foto wil maken, kan dat nu doen, je hebt vijf minuten’-moment en vervolgens het leercentrum in.Waar een charmante dame meteen op ons afkomt om ons te helpen. Na een paar minuten van haar hulp:

“What would you like: pants, a coat, for summer, for winter?”

“Ehm…”

“Maybe a nice coat?”

“Ehm…”

“Why don’t you try this?”

“Eh, no, no thank you.”

“Or this?”

“No thank you.”

“Or this?”

“No thank you.”

“Or this?”

“No thank you.”

“Or this?”

“No thank you.”

“Or this?”

“No thank you.”

splitsen we ons met de vage hoop dat de ‘verdeel en heers’-tactiek hier zal werken. Maar nee. Uiteraard. We willen helemaal geen lamsleer kopen. Hoewel duidelijk allemaal van goede kwaliteit, zijn we nou ook weer niet zo rijk en ligt het aanbod niet helemaal in onze smaak. We zijn blij als we weer naar buiten mogen en van onze op geld beluste stalker af zijn.

Daarna komt het Goudcentrum.

“What would you like? A necklace? A ring?”

“Ehm…”

Ik sta ondertussen per ongeluk te kwijlen boven een toonbank met ragfijne gouden kettinkjes.

“Would you like to try one? This one maybe?”

Inge’s “Yes, she would” blijkt dodelijk als we later weer de helweerkaatsende zon in lopen met twee kettinkjes, een armband en een hangertje.

Leave a Comment

%d bloggers like this: